Μονόδρομοι της ανοησίας

Λαμπρή  μέρα ξημέρωσε για την Πτολεμαΐδα  Επιτέλους το μεγάλο έργο της αλλαγής φοράς των μονόδρομων στο κέντρο τελείωσε.

            Αφού καθαρίστηκε και λάμπει όλη η πόλη. Αφού τα αδέσποτα μαζεύτηκαν και ο κόσμος μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς τον φόβο των επιθέσεων. Αφού απομακρύνθηκαν όλα τα εμπόδια από τα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους. Αφού μαζέψαμε τα τραπεζοκαθίσματα από την πλατεία , (αλλά τα ξανά απλώσαμε, άγνωστο γιατί;) Αφού επισκευάστηκαν όλες οι λακκούβες, εξαφανίστηκαν, τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα λειτουργεί το δημοτικό παρκινγκ  και η  κυκλοφορία στην πόλη είναι πλέον ομαλή και αδιατάρακτη, μπήκε και η τελευταία πινελιά στο, τολμώ να πω έργο τέχνης. Άλλαξαν φορά οι μονόδρομοι στο κέντρο.

            Γιατί; Αα, εδώ είναι η ουσία. Στα πλαίσια σεβασμού στην παράδοση, τα ταξί που ξεκινάνε από την πιάτσα στο παλιό πάρκο και θέλουν να βγουν στην 25^ης Μαρτίου, θα προσφέρουν στους επιβάτες τους  τη μοναδική εμπειρία του παραδοσιακού παιχνιδιού γύρω – γύρω όλοι, (από τη βιβλιοθήκη), όταν βέβαια δεν είναι κάποιος δρόμος κλειστός από κάποιον που φορτοεκφορτώνει, πράγμα όχι σπάνιο.

            Πολύ καλά έκαναν οι αρμόδιοι και δεν μας κάλεσαν στις συνεδριάσεις των επιτροπών και του Δ.Σ. να πούμε την γνώμη μας και να εξηγήσουμε πόσο δύσκολη γίνεται η δουλειά μας με αυτή την αλλαγή, όπως το είχαμε αιτηθεί. Ποιοι είμαστε άλλωστε και τι ξέρουμε εμείς σε σχέση με τα σαΐνια που υλοποίησαν το έργο.

Απλά να θυμίσω ότι δουλειά μας είναι να εξυπηρετούμε τους πολίτες και όταν αυτή δυσκολεύει  αδικαιολόγητα, δυσκολεύει αδικαιολόγητα και η  εξυπηρέτηση τους. Ας το έχουν υπόψη τους αυτό οι αρμόδιοι.

Θα ακουστούν πολλές δικαιολογίες περί κυκλοφοριακής μελέτης, παραλαβής έργων κλπ. Είναι απλά δικαιολογίες και η ουσία είναι μία. Αγνοήσατε εμάς και τις εκκλήσεις  μας και δυσκολεύετε την δουλειά μας, άρα την εξυπηρέτηση των πολιτών. Τελεία και παύλα

Απίθανη δικαιολογία

            Μερικές μέρες πριν, γύρω στις 11 το πρωί, αυτοκίνητο κλείνει την είσοδο του πεζόδρομου της οδού Μ. Αλεξάνδρου. Εμφανίζεται ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, με αναμμένους τους φάρους, που θέλει να μπει στον πεζόδρομο, προφανώς για να παραλάβει ασθενή. Φυσικά δεν μπορεί να περάσει.

            Οι διασώστες είναι σε αδιέξοδο. Κορνάρουν. Τίποτα. Βάζουν σε λειτουργία την σειρήνα. Τίποτα. Κανείς δεν εμφανίζεται. ‘Έχει δημιουργηθεί μποτιλιάρισμα, Τα λεπτά περνούν. Συγγενικό πρόσωπο του ασθενή εμφανίζεται ανήσυχο να δει γιατί δεν περνά το ασθενοφόρο. Κόσμος μαζεύεται, αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί το αυτοκίνητο που κλείνει την είσοδο είναι κλειδωμένο.

            Διερχόμενος αξιωματικός της τροχαίας επιλαμβάνεται αμέσως του θέματος και ειδοποιεί να έρθει περιπολικό, το οποίο εμφανίζεται μερικά λεπτά μετά, αφού το τμήμα είναι κοντά. Πάλι όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα, παρά να δοθεί κλήση και να ρυθμιστεί η κυκλοφορία.

            Έχουν περάσει τουλάχιστον είκοσι λεπτά. Όταν εμφανίζεται πλέον η οδηγός του αυτοκινήτου. Όταν συνειδητοποιεί τι έχει προκαλέσει, αρχίζει να ζητά συγνώμη. Απελευθερώνεται επιτέλους ό δρόμος για το ασθενοφόρο. Ο κόσμος μόνο που δεν την γιουχάρει, οι αξιωματικός την ακούει να δικαιολογείται: ‘’είμαι αναστατωμένη γιατί πέθανε ο πατέρας μου’’.

            Ο άνθρωπος διστάζει. Σκέφτεται ότι όντως, η γυναίκα μπορεί να αντιμετωπίζει ένα τραγικό γεγονός εκείνη την ώρα που δεν την άφησε να σκεφτεί λογικά. ‘’Πότε;’’  Την ρωτάει. ‘’Πριν τριάντα μέρες έρχεται η απάντηση.

            Φυσικά την έστειλε στο τμήμα για τα περαιτέρω κρατώντας το δίπλωμα της.

Πάλι φοβάσαι;

            Πάλι φοβάσαι; Πάλι είσαι καρφωμένος μπροστά στην  τηλεόραση . Ακούς και  βλέπεις με διεσταλμένα μάτια, τις  μηχανές της προπαγάνδας που δουλεύουν στο φουλ. Να σου βομβαρδίζουν το μυαλό με ψέματα, να σε τρομοκρατούν, να σε χειραγωγούν.

            Πάλι φοβάσαι; Τι ακριβώς φοβάσαι; Μη χάσεις τις  καταθέσεις; Ποιες; αυτές που τις πήραν σιγά – σιγά με τους φόρους, το χαράτσι, το τέλος επιτηδεύματος, την ‘’έκτακτη’’ – μόνιμη εισφορά ‘’αλληλεγγύης’’ , όπως την είπανε, έχουν και χιούμορ βλέπεις. Τι φοβάσαι; Μη πας στην τράπεζα  και δεν έχει μπει ο μισθό σου; Μη δεν έχει μπει το επίδομα ανεργίας ή η σύνταξη σου; Μπορείς να ζήσης με αυτά αξιοπρεπώς; Έχεις άραγε κάτι από αυτά; Μισθό, επίδομα, σύνταξη ή περιμένεις να σε ελεήσουν.

Τι φοβάσαι; Μη σου πάρουν το σπίτι, το χωράφι,  το μαγαζί; Ποια αυτά που τα διεκδικούν οι τράπεζες. Αυτά που τα ξαναγοράζεις κάθε  χρόνο πληρώνοντας το χαράτσι της ΔΕΗ, τον ΕΝΦΙΑ ή όπως αλλιώς θα ονομάσουν κάθε καινούργιο φόρο;

            Πάλι φοβάσαι; Τι ακριβώς φοβάσαι; Μη πεινάσεις; Μη λείψουν από τα σούπερ μάρκετ τα τρόφιμα; Ποια; αυτά που δεν έχεις λεφτά να αγοράσεις ή τα ληγμένα που έχουν σε προσφορά; Μη  καταργηθούν τα συσσίτια και δεν έχεις που να φας. Μη κλείσουν τα κοινωνικά παντοπωλεία και δεν έχεις γάλα για τα παιδιά σου;  Μη πεινάσουν τα παιδιά σου; Ποια; Αυτά που λιποθυμάν από την πείνα στα σχολεία; Δεν είναι αυτά άραγε, όλων μας παιδιά; Τι φοβάσαι; Μη δεν έχει άλλο σκουπίδια να ψάξεις; Χαρτόκουτα να σκεπαστείς; Εισόδους για να κοιμηθείς;

            Πάλι φοβάσαι; Τι ακριβώς φοβάσαι; Μην αρρωστήσεις εσύ ή κάποιος δικός σου και δεν έχει γιατρούς να σε εξετάσουν και νοσοκομεία να σε περιθάλψουν; Ποιους γιατρούς αυτούς που απολύθηκαν; Ποια νοσοκομεία; Αυτά που δεν έχουν γιατρούς, νοσοκόμες, φάρμακα, γάζες, ορούς, σεντόνια, κουβέρτες, τίποτα. Αυτά που περιμένεις ώρες για να εξεταστείς, αυτά που πεθαίνεις στην αναμονή.  Αν έχεις φτάσει εκεί βέβαια με τα ανύπαρκτα ασθενοφόρα, θύματα και αυτά της ‘’ανάπτυξης’’. Λεφτά έχεις; Όχι; Κανένα σπίτι, κανένα οικόπεδο να σκοτώσεις; Όχι; Πέθανε τότε,  δεν μας ενδιαφέρεις.

            Όλα σου τα πήραν. Μόνο την αξιοπρέπεια σου άφησαν. Θα τους τη δώσεις και αυτή. Μη φοβάσαι…

Τι…; Δεν πέθανε…

 Σάββατο μεσημέρι στην πιάτσα, μπαίνουν δύο κυρίες στο ταξί, μέσης προς την Τρίτη ηλικία, καλοντυμένες και περιποιημένες. Η μία κρατάει στο χέρι της λουλούδια. Θα μας πας στ.  ………………….. (κοντινό χωριό στην Πτολεμαΐδα).

            Από τη συζήτηση που έχουν καταλαβαίνω ότι πάνε σε κηδεία.

- Το  πρωί το έμαθα, μου τηλεφώνησε η Μαρία.

- Πάει και η Φροσούλα. Πόσο χρονών ήταν;

- 63 νομίζω.

- Νέα ήτανε κρίμα…

Μετά από ολιγόλεπτη σιωπή, η συζήτηση συνεχίζεται:

- Θα προλάβουμε να πάμε στο σπίτι.

- Όχι, όχι στην εκκλησία να πάμε κατευθείαν. Στην εκκλησία θα μας πάτε.

Απευθύνεται σε μένα, αφού ήδη έχουμε μπει στο χωριό.

            Φτάνουμε στην εκκλησία. Κόσμος δεν υπάρχει και επικρατεί σχετική ηρεμία.

- Α, δεν ήρθαν ακόμη, να πάμε στο σπίτι.

- Ξέρετε που είναι; Την ρωτάω.

- Όχι να ρωτήσουμε. Απαντάει

Οδηγάω λίγα μέτρα παρακάτω σε παρακείμενο μίνι –μάρκετ, όπου έξω βρίσκεται η ιδιοκτήτρια. Η κυρία που κάθεται πίσω δεξιά, ανοίγει το παράθυρο και τη ρωτάει:

- Το σπίτι που είναι η κηδεία που είναι;

- Ποια κηδεία. Δεν έχουμε κηδεία στο χωριό. Απαντά η ιδιοκτήτρια.

- Πως δεν έχετε; Η Φρόσω, η γυναίκα του Κώστα του μαραγκού πέθανε.

Η ιδιοκτήτρια του μίνι μάρκετ μόνο που δεν σωριάζεται κάνοντας ταυτόχρονα μια κίνηση απόγνωσης.

- Αλέκο έλα γρήγορα. Φωνάζει τον άντρα της από το εσωτερικό του μαγαζιού.

- Τι συμβαίνει. Ρωτάει αυτός.

- Πέθανε η Φρόσω του κυρ Κώστα.

- Ποιανού Κώστα;

- Του μαραγκού, απέναντι από το σπίτι.

Χειρότερο σοκ αυτός. Σωριάστηκε σε μια καρέκλα δίπλα του,  άσπρισε το πρόσωπο του.

- Πότε; Πως;

- Χθες το απόγευμα ή το βράδυ πρέπει να έγινε.  Η κηδεία είναι τώρα στις 2:00. Απαντά η επιβάτισσα μου.

Δευτερόλεπτα  απόλυτης σιωπής.

- Τι μου λέτε βρε άνθρωποι; Πριν δυο ώρες ήπια καφέ μαζί της και με τον άντρα της. Έβγαινα από το σπίτι για να έρθω στο μαγαζί και με κάλεσαν για καφέ.

-Είστε σίγουρος; Ρωτάει η επιβάτισσα μου, μη συνειδητοποιώντας το άτοπο της ερώτησης.

- Εσάς ποιος σας το είπε;

- Μια φίλη μας μου τηλεφώνησε το πρωί, ότι η Φρόσω πέθανε και η κηδεία της θα γίνει σήμερα στις δύο.

- Να πείτε της φίλη σας ‘ότι δεν ξέρει τι της γίνεται. Η Φρόσω είναι μια χαρά και στο χωριό δεν έχουμε καν κηδεία. Δεν θα χτυπούσε η καμπάνα; Δεν θα είχε μαζευτεί κόσμος, δύο και πέντε είναι η ώρα.

Οι δύο επιβάτισσες μου κοιτάνε η μία την άλλη και συνειδητοποιούν ότι έτσι είναι τα πράγματα.

- Καλά ευχαριστώ. Ψελλίζουν στον άντρα.

- Πάμε πίσω στην Πτολεμαΐδα στην πιάτσα. Λένε σε μένα.

Δεν ξαναμίλησαν μέχρι που τις άφησα.

(Τα ονόματα των πρωταγωνιστών είναι φανταστικά. Το περιστατικό όμως έγινε ακριβώς όπως το περιέγραψα.)

Πρόβλημα με την αιθαλομίχλη; Υπάρχει λύση…

Επιτέλους βρέθηκε λύση στο πρόβλημα της αιθαλομίχλης που ταλανίζει μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Αφού δεν μπορούμε να μειώσουμε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο για να μην ξαναρχίσουμε να θερμαίνουμε τις πισίνες που όλοι έχουμε στα σπίτια μας, θα προσεγγίσουμε διαφορετικά το θέμα. Θα κάνουμε άτρωτο τον πληθυσμό στις επιπτώσεις της αιθαλομίχλης όποιες και αν είναι αυτές.

            Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται στην περιοχή της Εορδαίας. Εκεί οι κάτοικοι έχουν παρουσιάσει μια μοναδική μετάλλαξη που τους κάνει άτρωτους στις επιπτώσεις της αιθαλομίχλης και γενικά της μόλυνσης. Ειδικοί παπαραλόγοι…. Εεε, συγνώμη ‘αρμόδιοι’ ήθελα να πω, αποφάνθηκαν ότι οι κάτοικοι της περιοχής δεν επηρεάζονται πλέον από την αιθαλομίχλη που αποτελεί άλλωστε καθημερινότητα γι αυτούς, σύμφωνα με τις μετρήσεις του κέντρου περιβάλλοντος, (http://www.kepekozani.gr/). Ασθένειες που σχετίζονται με την μόλυνση όπως καρδιο-αναπνευστικά προβλήματα, καρκινογενέσεις κλπ, είναι σχεδόν ανύπαρκτές, αποτελώντας παγκόσμιο φαινόμενο.

            Επιστήμονες από όλο  τον κόσμο έχουν καταφτάσει την περιοχή. Νυχθημερόν ερευνούν, αναλύουν, πειραματίζονται για να μπορέσουν να κατανοήσουν τους μηχανισμούς της μετάλλαξης ώστε να μπορέσουν να κατασκευάσουν το εμβόλιο ή το φάρμακο που θα κάνει το σύνολο του πληθυσμού άτρωτο στην αιθαλομίχλη.

            Βέβαια θα απαιτηθεί κάποιος χρόνος για να γίνει αυτό εφικτό. Έως τότε έχουν ληφθεί τα γνωστά μέτρα: αστυνομία τζακιών, απαγόρευση κυκλοφορίας, συστάσεις να αποφεύγεται η αναπνοή, κλείσιμο σχολείων και το αποκορύφωμα των διευκολύνσεων: παροχή δωρεάν ρεύματος  στις ευπαθείς ομάδες.

            Βέβαια από όλα αυτά εξαιρούνται οι προνομιούχοι κάτοικοι της Εορδαίας, που δεν καταλαβαίνουν από μόλυνση και από πολλά άλλα. Οι τοπικές αρχές οργάνωσαν χορούς και πανηγύρια για να γιορτάσουν το γεγονός ότι η περιοχή αποτελεί, μια όαση υγείας στην έρημο της αιθαλομίχλης.

            Υπομονή συστήνουν οι ‘αρμόδιοι’ στον υπόλοιπο πληθυσμό. Δεν θα αργήσει ό καιρός που όλοι θα απολαμβάνουν το προνόμιο των κατοίκων της Εορδαίας και θα εμφανίζουν ανοσία στη μόλυνση και στην ανοησία.

Καλοσυνάτη γιαγιά...

                Το πόσο μ’ αρέσουν οι γιαγιάδες που μπαίνουν στο ταξί δεν λέγεται. Και το γιαγιάδες δεν το λέω υποτιμητικά, ίσα – ίσα. Εννοώ τις ηλικιωμένες κυρίες που έχουν τα χαρακτηριστικά της καλής γιαγιάς. Καλοσυνάτες και ευγενικές, αν τις μιλήσεις με την στοιχειώδη ευγένεια και αν τις κάνεις και καμιά εξυπηρέτηση σε γεμίζουν με ευχές. Πάντα μα πάντα έχουν να πουν μια ιστορία.

            Μια τέτοια μπήκε σήμερα στο ταξί και αφού πήγαμε στη ΔΕΥΑΠ να πληρώσει το νερό, όπου την περίμενα, μου άρχισε την συζήτηση.

-       Εγώ παιδάκι μου 40 χρόνια στη Γερμανία δούλευα και ζούσα, 12 χρόνια έχει που μένουμε εδώ. Πόσο χρονών με κάνεις; γιατί μου λένε ότι μικρο-δείχνω;

-       Ξέρω εγώ τι να σας πω, (πρέπει να είσαι προσεκτικός τι θα απαντήσεις σε τέτοια ερώτηση).

-       78 χρονών είμαι…

-       Να μη σας ματιάσω δε σας φαίνεται καθόλου.

Της απαντάω και μάλλον πάτησα το μαγικό κουμπί….

-       Το μάτι είναι κακό πράγμα. Να τις προάλλες ένας τραγουδιστής δεν ζαλίστηκε… Τον ξεμάτιαξα και έφυγε από το νοσοκομείο παρόλο που οι γιατροί του έλεγαν να μείνει και ήταν μια χαρά. Πολύ μάτι είχε όμως…

-       Κακό πράγμα, κακό της λέω

-       Να και τον Βενιζέλο, (ελπίζω όχι τον Ελευθέριο, μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό), τον υπουργό, εγώ τον ξεμάτιασα, που ζαλίστηκε και πήγε στο νοσοκομείο. Μια χαρά είναι ο άνθρωπος. Κακό πράγμα, κακό…

Αφού τακτοποιήσαμε τον άγνωστο σε μένα τραγουδιστή και τον Βενιζέλο φτάσαμε στον προορισμό μας, πληρώθηκα, έλαβα και τις καθιερωμένες ευχές και έφυγα χαμογελώντας.

                

Συμπαράσταση στην δημοτική αστυνομία

                                                                                      ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ 13/7/2013                                                                                                                                   

ΔΙΑΔΟΧΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

ΠΑΛΑΙΟ ΠΑΡΚΟ

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ 502 00

e-mail: ptolemtaxi@gmail.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

          

            Τα μέλη της Ένωσης   Ραδιοταξί Πτολεμαΐδας  ‘Πτολεμαίος’ δηλώνουν την υποστήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση τους στους εργαζόμενους στην Δημοτική Αστυνομία. Το έργο που επιτελούν είναι σημαντικό και συμβάλει στην εύρυθμη λειτουργία της πόλης.

            Επίσης στηρίζουμε και συμπαραστεκόμαστε σε όλους τους εργαζομένους που ξαφνικά βρίσκονται σε καθεστώς απόλυσης ή διαθεσιμότητας, βορά στις ορέξεις των δανειστών. Ήμασταν από τους πρώτους που δοκιμάστηκε η τακτική του ‘ξαφνικού θανάτου’ και γι αυτό νιώθουμε την αγωνία τους, την οργή και το θυμό τους.

     Ο γραμματέας                                                                                                   Ο πρόεδρος

Σεφθελής Χρήστος                                                                                           Παγκαλίδης Ιωάννης