Εμπνεύσεις ΙΙ

                Συνεχίζουμε με τις εμπνεύσεις του Δήμου Πτολεμαΐδας. Το έκαναν στις 14/10, μια μέρα πριν από την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης, το κάνουν και σήμερα 26/10. Πλένουν την κεντρική οδό της πόλης 10 το πρωί με την κίνηση στο φουλ. Το τι έγινε δεν περιγράφεται με λόγια, ατέλειωτες ουρές, ατέλειωτος εκνευρισμός και δημοτικοί αστυνομικοί να κοιτάν και να ειρωνεύονται όταν διαμαρτυρόσουν, ‘’θα πεθάνεις γρήγορα με τόσο άγχος’’ μου απάντησε μια δημοτική αστυνόμος στην οποία διαμαρτυρήθηκα, εμ.. δεν είχαμε όλοι μπάρμπα στην Κορώνη να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι να μη έχουμε το άγχος του μεροκάματου. Τρέχουμε απ’ το πρωί ως το βράδυ για τα προς το ζην και εσείς που υποτίθεται ότι πρέπει να μας βοηθάτε, κάνετε το παν για να μας κάνετε τη ζωή δύσκολη.

                Ας μου απαντήσει κάποιος στην εξής απλή ερώτηση: Αυτή η δουλειά δεν θα μπορούσε να γίνει βράδυ ή έστω μεσημέρι που η αγορά είναι κλειστή, η κίνηση λιγότερη και τα προβλήματα που προκαλούνται πολύ λιγότερα;

                Ελάτε παραδεχτείτε το δεν το κάνετε για το πλύσιμο του δρόμου, σας αρέσει να τ’ ακούτε…

ΥΣ Είπα δεν θα γράψω τίποτα για τον Δήμο την προεκλογική περίοδο, αλλά αυτοί δεν υποφέρονται...

Καφέ - εστιατόριο το ΄΄ ΤΑΞΙ ΄΄

Σκηνή 1^η:

                Σάββατο απόγευμα, καλοκαίρι, χαρά θεού, έχω ξοδέψει δύο ώρες για να καθαρίσω το αυτοκίνητο μέσα και έξω, έκανα και το ντουζάκι μου και έχω βγει στην πιάτσα για δουλειά. Χάρμα οφθαλμών το αυτοκίνητο να αστράφτει και ένα παραπάνω αν το έχεις κάνει μόνο σου το καμαρώνεις περισσότερο. Έρχεται η σειρά μου, κλήση σε γνωστό παιδότοπο της πόλης. Φτάνω και βγαίνουν η μαμά και το καμάρι της. Η μαμά όπως όλες οι μαμάδες αγχωμένη με την τσάντα στο ώμο, ένα χάρτινο πιατάκι στο ένα χέρι με πατατάκια και ένα χάρτινο ποτήρι μισογεμάτο με χυμό στο άλλο. Σου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά, δε μπορεί λες όμως, απλά θα τα κρατάει και ελπίζεις ότι δεν θα της πέσει τίποτε από τα χέρια.

                Μπαίνουν μέσα, σου δίνουν την διεύθυνση και λίγο μετά που ξεκινάς ακούς το εφιαλτικό χρατς – χρουτς  που κάνουν τα πατατάκια όταν τα μασάς. Σε λίγο ακούς και το:    ‘’ έλα πιες και λίγο χυμό’’ . Έρχεται το πρώτο εγκεφαλικό και θέλεις να γυρίσεις και να αστράψεις μια σφαλιάρα, στη μαμά, όχι στο παιδί, αλλά σκέφτεσαι τις συνέπειες του νόμου και κάνεις το κορόιδο, τους αφήνεις στον προορισμό τους και όταν γυρίσεις στην πιάτσα καθαρίζεις τα τρίμματα και τους χυμούς από τα καθίσματα, όχι τίποτε άλλο θα καθίσει και κανένας άλλος χριστιανός και θα πληρώνεις  καθαριστήρια.

Σκηνή 2^η  :

                Φτάνεις στα ΚΤΕΛ να παραλάβεις πελάτες, εμφανίζονται οι δύο κυρίες με τα κουλούρια στο χέρι. Η μία σταματάει να το τρώει και το τυλίγει στην σακούλα, η δεύτερη απτόητη μπαίνει στο αυτοκίνητο και συνεχίζει να τρώει σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Μετά από λίγο παίρνει θάρρος και η πρώτη, βγάζει το κουλούρι και αρχίζουν και αρχίζουν να τρώνε συζητώντας. Ακούς και εσύ τον θόρυβο απ’ τις μασέλες, ακούς να σπάνε τα κούλούρια  και ανεβαίνει η πίεση στο είκοσι και σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να πας στο πλυντήριο που έχει ηλεκτρική σκούπα γιατί τα σουσάμια δεν μπορείς να τα μαζέψεις αλλιώς.

Σκηνή 3^η:

                Έξι η ώρα το πρωί μπαίνει ο νεαρός στο αυτοκίνητο και ζητάει να το πάω στην αφετηρία των λεωφορείων για  τα ορυχεία. Γρήγορα μου λέει θα χάσω το λεωφορείο ενώ κρατάει στο ένα χέρι τσιγάρα, αναπτήρα, κινητό και στο άλλο ένα ποτήρι καφέ από το οποίο προσπαθεί να πιει. Φτάνουμε στο προορισμό μας, αφήνει το ποτήρι στο ταμπλό, προσπαθεί να βγάλει λεφτά να πληρώσει, σπρώχνει το ποτήρι με τον καφέ, οποίος ευτυχώς χύνεται μπροστά στα πόδια του και όχι πάνω στο ταμπλό. Εγκεφαλικό και έμφραγμα μαζί. Να βγεις γρήγορα ενώ πίσω σου έχεις ουρά να βγάλεις το πατάκι, να προσπαθήσεις να περισώσεις τι; Ενώ ο νεαρός σου πετάει τα λεφτά και τρέχει να προλάβει το λεωφορείο του.

                Σας παρακαλώ λοιπόν την επόμενη φορά σκεφτείτε ότι το ταξί δεν είναι ούτε καφέ, ούτε εστιατόριο, ότι μπαίνουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι απαιτούν και πολύ καλά κάνουν μια σχετική καθαριότητα και ότι δουλειά του οδηγού δεν είναι να καθαρίζει αποφάγια.

Ποδηλατοδρομία

Στην πόλη με τους αδιάβατους από τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα δρόμους. Στην πόλη που όταν διασχίζεις το κέντρο της σε πιάνει ναυτία από τα συνεχή ζιγκ-ζαγκ. Στην πόλη που δεν έχει αστικές συγκοινωνίες. Στην πόλη που στους στενούς της δρόμους του κέντρου, δεν χωράνε ένα αυτοκίνητο και ένα ποδήλατο, τι κάνεις για να τιμήσεις την Ευρωπαϊκή εβδομάδα μετακινήσεων; (έτσι το διάβασα έτσι το γράφω). Διοργανώνεις ποδηλατοδρομία. Αυτή βέβαια πραγματοποιείται μόνο με την συνοδεία αστυνομίας, αφού αλλιώς μπορεί να είναι επικίνδυνη, κλείνοντας τους δρόμους απ’ όπου θα περάσει αφού δεν υπάρχει ποδηλατοδρόμος. Αμολάς τα ποδήλατα, με τους έντρομους δημοτικούς αστυνόμους να διακόπτουν ξαφνικά την κυκλοφορία, αφού έχεις επιμελώς αποφύγει να κλείσεις τους δρόμους κάποια ώρα πριν και δεν έχεις κάνει γνωστή την διαδρομή και την ώρα της διεξαγωγής της ποδηλατοδρομίας ούτε καν στους συμμετέχοντες. Αποτέλεσμα, απίστευτο κυκλοφοριακό χάος και εκνευρισμός για μια εκδήλωση που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα και υπενθύμιση σε όλους μας ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι μετακίνησης εκτός του αυτοκινήτου.

Αν είναι κάθε χρόνο να δημιουργούνται αυτά τα προβλήματα όταν διεξάγεται ο ποδηλατικός γύρος Πτολεμαΐδας, αν διδάσκετε στα παιδιά μας ότι ανεξέλεγκτα μπορούν να τρέχουν στους δρόμους με τα ποδήλατα τους, αφήστε καλύτερα, δεν θα πάρουμε. Ευτυχώς πραγματοποιήσατε την ποδηλατοδρομία Κυριακή και όχι καθημερινή, γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι το διεστραμμένο σας μυαλό ψάχνει συνεχώς τρόπους να μας ταλαιπωρεί.