Βράδυ τσικνοπέμπτης και δουλεύω. Ο κόσμος πολύς έξω και η δουλειά αρκετή. Επιστρέφω στην πιάτσα από κούρσα και είμαι στην κεντρική οδό της πόλης, (25ης Μαρτίου). Βιάζομαι αλλά δεν τρέχω αφού οι πάγοι από την τελευταία κακοκαιρία δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμη. Μπροστά μου γνωστή και μη εξαιρετέα Πόρσε, γνωστού και μη εξαιρετέου ιδιοκτήτη. Άλλωστε πόσα τέτοια αυτοκίνητα κυκλοφορούν στην Πτολεμαΐδα. Πηγαίνει με 5 (πέντε) χιλιόμετρα την ώρα, οι πεζοί σχεδόν την προσπερνάνε. Ή ο οδηγός μιλάει στο κινητό ή απλά αποφάσισε ότι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να πηγαίνουν με αυτή την γελοία γα αυτοκίνητο ταχύτητα.
Αφού τον ακολουθώ για λίγο αποφασίζω να προσπεράσω, πράγμα που συνήθως δεν κάνω μέσα στην πόλη. Προφανώς του έθιξα τον εγωισμό, ο ταρίφας να περάσει την Πόρσε… αδιανόητο. Έτσι μόλις βρίσκομαι δίπλα του, επιταχύνει αναγκάζοντας με να μείνω αριστερά. Φυσικά δεν μπορώ να ανταγωνιστώ την Πόρσε και κόβω ταχύτητα πηγαίνοντας από πίσω. Και τι κάνει ό πιλότος της φόρμουλα ένα για να με εκδικηθεί που τόλμησα να σκεφτώ να προσπεράσω. Μειώνει ακόμη πιο πολύ την ταχύτητα του από πριν. Μπράβο, μπράβο μου ήρθε να αναφωνήσω, με έβαλες στην θέση μου… αλλά συγκρατήθηκα.
Πάντως αν τον συναντούσα θα του έδινα τα θερμά μου συγχαρητήρια για το αυτοκίνητο του και θα τον ρωτούσα γιατί κατά κανόνα η ποιότητα αυτών των αυτοκινήτων είναι αντιστρόφως ανάλογη του IQ αυτών που τα οδηγούν…
