Καλοσυνάτη γιαγιά...

                Το πόσο μ’ αρέσουν οι γιαγιάδες που μπαίνουν στο ταξί δεν λέγεται. Και το γιαγιάδες δεν το λέω υποτιμητικά, ίσα – ίσα. Εννοώ τις ηλικιωμένες κυρίες που έχουν τα χαρακτηριστικά της καλής γιαγιάς. Καλοσυνάτες και ευγενικές, αν τις μιλήσεις με την στοιχειώδη ευγένεια και αν τις κάνεις και καμιά εξυπηρέτηση σε γεμίζουν με ευχές. Πάντα μα πάντα έχουν να πουν μια ιστορία.

            Μια τέτοια μπήκε σήμερα στο ταξί και αφού πήγαμε στη ΔΕΥΑΠ να πληρώσει το νερό, όπου την περίμενα, μου άρχισε την συζήτηση.

-       Εγώ παιδάκι μου 40 χρόνια στη Γερμανία δούλευα και ζούσα, 12 χρόνια έχει που μένουμε εδώ. Πόσο χρονών με κάνεις; γιατί μου λένε ότι μικρο-δείχνω;

-       Ξέρω εγώ τι να σας πω, (πρέπει να είσαι προσεκτικός τι θα απαντήσεις σε τέτοια ερώτηση).

-       78 χρονών είμαι…

-       Να μη σας ματιάσω δε σας φαίνεται καθόλου.

Της απαντάω και μάλλον πάτησα το μαγικό κουμπί….

-       Το μάτι είναι κακό πράγμα. Να τις προάλλες ένας τραγουδιστής δεν ζαλίστηκε… Τον ξεμάτιαξα και έφυγε από το νοσοκομείο παρόλο που οι γιατροί του έλεγαν να μείνει και ήταν μια χαρά. Πολύ μάτι είχε όμως…

-       Κακό πράγμα, κακό της λέω

-       Να και τον Βενιζέλο, (ελπίζω όχι τον Ελευθέριο, μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό), τον υπουργό, εγώ τον ξεμάτιασα, που ζαλίστηκε και πήγε στο νοσοκομείο. Μια χαρά είναι ο άνθρωπος. Κακό πράγμα, κακό…

Αφού τακτοποιήσαμε τον άγνωστο σε μένα τραγουδιστή και τον Βενιζέλο φτάσαμε στον προορισμό μας, πληρώθηκα, έλαβα και τις καθιερωμένες ευχές και έφυγα χαμογελώντας.