Μερικές μέρες
πριν, γύρω στις 11 το πρωί, αυτοκίνητο κλείνει την είσοδο του πεζόδρομου της
οδού Μ. Αλεξάνδρου. Εμφανίζεται ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, με αναμμένους τους φάρους,
που θέλει να μπει στον πεζόδρομο, προφανώς για να παραλάβει ασθενή. Φυσικά δεν
μπορεί να περάσει.
Οι διασώστες είναι σε αδιέξοδο.
Κορνάρουν. Τίποτα. Βάζουν σε λειτουργία την σειρήνα. Τίποτα. Κανείς δεν
εμφανίζεται. ‘Έχει δημιουργηθεί μποτιλιάρισμα, Τα λεπτά περνούν. Συγγενικό
πρόσωπο του ασθενή εμφανίζεται ανήσυχο να δει γιατί δεν περνά το ασθενοφόρο.
Κόσμος μαζεύεται, αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί το αυτοκίνητο
που κλείνει την είσοδο είναι κλειδωμένο.
Διερχόμενος αξιωματικός της τροχαίας
επιλαμβάνεται αμέσως του θέματος και ειδοποιεί να έρθει περιπολικό, το οποίο
εμφανίζεται μερικά λεπτά μετά, αφού το τμήμα είναι κοντά. Πάλι όμως δεν μπορεί
να γίνει τίποτα, παρά να δοθεί κλήση και να ρυθμιστεί η κυκλοφορία.
Έχουν περάσει τουλάχιστον είκοσι
λεπτά. Όταν εμφανίζεται πλέον η οδηγός του αυτοκινήτου. Όταν συνειδητοποιεί
τι έχει προκαλέσει, αρχίζει να ζητά συγνώμη. Απελευθερώνεται επιτέλους ό δρόμος
για το ασθενοφόρο. Ο κόσμος μόνο που δεν την γιουχάρει, οι αξιωματικός την
ακούει να δικαιολογείται: ‘’είμαι αναστατωμένη γιατί πέθανε ο πατέρας μου’’.
Ο άνθρωπος διστάζει. Σκέφτεται ότι
όντως, η γυναίκα μπορεί να αντιμετωπίζει ένα τραγικό γεγονός εκείνη την ώρα
που δεν την άφησε να σκεφτεί λογικά. ‘’Πότε;’’
Την ρωτάει. ‘’Πριν τριάντα μέρες έρχεται η απάντηση.
Φυσικά την έστειλε στο τμήμα για τα
περαιτέρω κρατώντας το δίπλωμα της.
