Λακκούβες στην Πτολεμαίδα; Μπα δεν μπορεί...

                Σχεδόν δεκατέσσερις μήνες στο ταξί και αφού έχω αλλάξει δύο αμορτισέρ, ένα μπαλάκι ζυγαριάς, ένα μπαλάκι ακραξονίου και ένα ημιαξόνιο κρεμαγιέρας – για τους μη γνωρίζοντες όλα αυτά είναι ανταλλακτικά που σχετίζονται με την ανάρτηση – έχω σταματήσει πια να βρίζω. Γιατί την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ, έβριζα…

                Έβριζα κάθε φορά που έπεφτα σε μια λακκούβα που άφηνε κάποιο συνεργείο που χρειάστηκε να σκάψει τους δρόμους. Έβριζα κάθε φορά που έπεφτα στις αιώνιες λακκούβες που υπάρχουν διάσπαρτες σε όλη την πόλη και που ποτέ κανείς δεν τις κλείνει και γίνονται βαθιές σαν ορύγματα κάθε φορά που βρέχει. Έβριζα κάθε φορά που χρειαζόταν να διασχίσω τις κεντρικές οδούς της πόλης και έπεφτα στα φρεάτια τα οποία για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι ή υπερυψωμένα ή πολύ πιο χαμηλά από τον δρόμο και πάντα τόσο σοφά τοποθετημένα που είναι αδύνατο να τα αποφύγεις.

                Επειδή όμως οι πελάτες δεν είναι υποχρεωμένοι να ακούν τα μπινελίκια που ρίχνεις και επειδή είμαι σε επικίνδυνη ηλικία για να είναι η πίεση μου στο είκοσι δώδεκα ώρες την ημέρα, αποφάσισα να σταματήσω να βρίζω. Τώρα απλά αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι τι είδους μετάλλαξη παθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι που ως υποψήφιοι δημοτικοί παράγοντες οργώνουν τον δήμο, ενδιαφέρονται, υπόσχονται και σου δημιουργούν την εντύπωση ότι θα πράξουν τα ελάχιστα για να λειτουργεί η πόλη κάπως ανθρώπινα και μετά εξαφανίζονται ή αδιαφορούν.

Δεν οδηγούν αυτοκίνητα αυτοί οι άνθρωποι, δεν πέφτουν στις ίδιες λακκούβες, δεν χτυπιούνται σαν τα χταπόδια μέσα στα αυτοκίνητα τους όταν προσπαθούν να αποφύγουν τα κακοφτιαγμένα φρεάτια; Δεν αγανακτούν; Δεν βρίζουν; Δεν έχουν ρε παιδί μου ένα φίλο να τους μεταφέρει την κατάσταση και τα σχόλια των πολιτών; Δεν ντρέπονται;

Τις ώρες που περιμένω στο συνεργείο και δεν έχω τι να κάνω, τους φαντάζομαι σαν μυθικά όντα που ίπτανται πάνω από τους δρόμους και ζουν σε απομονωμένα μέρη που τα λένε δημαρχιακά μέγαρα μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος έχει την χαρά να τους δει μόνο κάθε τέσσερα χρόνια. Άλλες φορές πάλι θυμάμαι τίτλους τοπικών εφημερίδων του στυλ ‘’Τέρμα οι λακκούβες από την Πτολεμαΐδα’’ και γελάω για να μη βάλω τα κλάματα. Αλήθεια γνωρίζει κανείς τι απέγινε εκείνο το θαυματουργό μηχάνημα που μόνο καφέ δεν θα μας έφτιαχνε; Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος, την επόμενη φορά που θα ξαναρωτήσουν σε κάποιο τηλεπαιχνίδι: ποια πόλη στην Ελλάδα έχει τις πιο πολλές λακκούβες; Θα ξέρω σίγουρα την απάντηση: Η Πτολεμαΐδα.